pracowników samodzielnych oraz kilku wykładowców po studiach zagranicznych na uniwersytetach rzymskich, francuskich czy niemieckich. Nadano więc seminariom strukturę szkoły wyższej, a klerycy mają możność osiągnąć tytuł magisterium kościelnego, nie odbiegającego poziomem od magisterium państwowego. Stopniowo, choć może jeszcze za wolno, seminaria kompletują wyposażenie konieczne: biblioteki, czytelnie itd. Ponadto seminaria przeżywają rozkwit ze względu na ilość powołań. Liczba kleryków przewyższa niejednokrotnie nawet liczbę trzystu; w tym dość znaczna ilość przychodząca po już odbytych studiach wyższych. Przychodzą do seminariów młodzi ludzie mając doświadczenie wielkich ruchów religijnych: oaz, neokatechumenatu, charyzmatyków itd. Ich życie religijne jest chyba jednak bogatsze niż za moich czasów. Ale równocześnie