opętanego uchodzi nawiedzony marksista. Nieważne, kto jest szaleńcem, ważne jest tylko, by szaleńcy byli niewidoczni i by byli uznani za niebezpiecznie chorych. Im bardziej <orig>opresyjne</> jest społeczeństwo, tym bardziej niepokoją je wszelcy dziwacy. Im bardziej samo jest chore, tym więcej widzi niebezpiecznie chorych na wolności. Tolerancja dla dziwaków i szaleńców rozkwita tylko w okresie szczególnych niepokojów lub spontanicznej, szczerej wiary w to, że żyjemy na najlepszym z możliwych światów. Z jakiegoś powodu tak się ludziom wydawało na przełomie średniowiecza i renesansu. Wtedy nikt szaleńców nie leczył ani nie reformował. "Szaleństwo można napotkać przede wszystkim w stanie wolnym; krąży, stanowi część wspólnego