Pewnego ranka, gdy ojciec rozmawiał z synem, powiedział m. in.: ŤJestem zatroskany o mojego drogiego Wini [ to jest o Lebuina] - tak go bowiem zwykle nazywał - obawiam się, aby nie trafił na takich, którzy go nienawidzą i albo sami go zabiją, albo zaprowadzą na wiec, aby go zabitoť. Wtem, gdy tak rozmawiali, psy na podwórzu zaczęły ujadać i złościć się na przybysza. Wyszedł do drzwi wspomniany młodzieniec Helko zobaczyć, kto przyszedł. A oto święty Lebuin osaczony przez psy bronił się kijem. Podbiegł więc [Helko], odciągnął psy i z radością wprowadził gościa do ojca. Po wzajemnych pozdrowieniach, gdy siedli razem, rzekł Folkbert do