ze słabą kobietą. I w końcu mamrotana z ekranu (no bo przecież nie pokazana) gnoza.<br><br> Wszystko w tym filmie jest zaledwie napisane. Nawet jeśli autorka scenariusza zdaje sobie sprawę z ciężaru swojego pedagogicznego przekazu i ozdabia go, podobnie jak w swoich książkach, gryzącą ironią i autoironią, to i tak film rozpada się na kilka gwałtownych scen. Nie buduje żadnej rzeczywistości. Nie kreuje żadnych postaci. Zaledwie kilka cieni, kilka typów do ilustrowania napisanych tez.<br><br> Film "Przełamując Fale" Larsa von Triera jest po prostu lepszym obrazem. Zwrócił na siebie uwagę jury w Cannes. A jurorzy tego akurat festiwalu miewają, nie wiedzieć czemu, wyjątkowo szczęśliwą