wiecznym spokojem śmierci. Gdy snujące się na brzegu, wśród wysokich pierzastych drzew korowody kochanków, zastygłych w geście pożegnania - Odjazd na Cyterę Watteau - wyruszą z zielonego portu, czeka ich wieczne szczęście na wyspie miłości. Prospero z Burzy Szekspira jest w pewnym sensie władcą czasu - bo dar wywoływania i uciszania burz, jakim rozporządza ten bohater najbardziej "wyspiarskiego" utworu w dziejach teatru - jest w ostatecznym wyniku darem zmieniania i regulowania czasu, jego atmosfery. Temu też zapewne należy przypisać, że Robinson po tylu latach na swojej wyspie nie zestarzał się, ale opuszcza ją pełen energii i zapału do dalszych podróży.<br> Wyspa bezludna do tych cech