niespodzianki została przywrócona. Jeżeli nawet nie bezpośrednio dla niego, to w każdym razie on był tej niespodzianki ośrodkiem. Wyczekiwanie odmonotonizowało się, nabrało posmaku sensacji i zindywidualizowało się: czekał na porę posiłkową nie po to, żeby zjeść, ale właśnie po to, żeby nie zjeść. I tak przyduszony monotonią duch mógł się rozprężyć i odnaleźć racje do zadowolenia z siebie.<br>Nie należy zresztą wątpić, że szlachetny ów bojownik wolności, wykorzystujący wszystko dla wielkiej idei, wykorzystał dla niej ostatecznie i ten moment, ale dobrze jest pamiętać, że często czyny wielkie i ogólne czerpią swoje korzenie z gruntu małostkowego i osobistego, a również i to