profesorów i docentów uniwersytetu. "Nie mogę spać, kiedy o tym myślę, mówił Schiller. Jeśli młodzi reżyserzy nauczą się wystawiać sztuki według tego co się znajduje w podręcznikach profesorów, tego nikt nie potrafi wytrzymać". Mylił się w tym, bo nie takie rzeczy wytrzymują, i to ma swoje socjologiczne objaśnienie, które potem rozrobiłem w jednym z zaginionych artykułów w wileńskiej "Comoedii". Jednym słowem Schiller poszukiwał do swego Instytutu kogoś, kto stanowiłby przeciwwagę mądrości uniwersyteckiej, kto potrafiłby słuchaczom wybić z głowy podręczniki i nauczył ich myśleć samodzielnie. Takie zadanie przypadło mi bardziej do gustu i zgodziłem się, na próbę, wykładać przez rok w Instytucie