innych księży, w Lazaretto czuł się samotny. Co do nich, pewien był, że nic nie będą mieli przeciw mojemu pobytowi w leprozorium. Bo i o tym była mowa. A także i o tym, czy kierownictwo hospitium się na mnie zgodzi. Nie miał co do tego żadnych wątpliwości. W końcu więc rozstaliśmy się na godzinę. Ksiądz nie dostukawszy się do domu Campillich oddał list i szkiełko w sąsiedniej willi. Ja zaś - trochę wskutek tego, że w taksówce do "Wandy" znowu poczułem się bliski omdlenia - żeby się nie borykać z walizką, zdecydowałem się poprosić o przechowanie jej do mego powrotu, biorąc z sobą