są chmury - pierwsza przeszkoda na drodze wzroku - i nadto ptaki wędrowne, stanowiące (podobnie jak gwiazdy!) ruchome punkty tego, co nad głową. Wszechświat w górze ogromny, nieskończony, stale jest spojony z tym, co bliskie oku i doświadczeniu człowieka.<br>Ale równolegle z tym obrazem Konrada pośród wszechświata, pod nieboskłonem, Konrada sięgającego Boga roztacza się przecież zupełnie inny obraz i inna koncepcja kreacji. Konrad opiera ręce na gwiazdach, obejmuje wszechświat, a zarazem tworzy go z siebie; to jego pieśni stają się gwiazdami, i niemal ekshibicjonistycznie "płyną w duszy wnętrznościach". Tu już nie Konrad stoi pośród wszechświata, lecz wszechświat cały mieści się w nim, pośród