w spadku. Długa historia kultury wytrenowała mnie w odróżnianiu dobra i zła, wyczuliła mój instynkt na piękno, podpowiadając mi równocześnie kryteria piękna i brzydoty. Dziś nie jestem nawet w stanie pomyśleć, że "myślę, więc jestem" tak, bym równocześnie nie wiązał znaczeń "myślę" i "jestem" z tym, co mój kulturowy rodowód rozumiał przez te wyrazy.<br>Jestem cały zbudowany z historii innych ludzi.<br>Tu rodzą się niepokojące pytania. A raczej różne odmiany tej samej wątpliwości. Czy nie jestem tylko ubocznym produktem historii Wszechświata i historii ludzkości? Może zrodził mnie ślepy przypadek? Albo równie ślepa konieczność, wynikająca z "ukrytych parametrów" narzucających absolutny przymus historii