naszych dni, sprawczynią naszych szczęść i nieszczęść domowych, dopiero potem były plany filmowe, festiwale, wyjazdy, teatr, reżyserzy. Zagrać rolę, zrobić film to był drobiazg, gosposia to był problem. I za każdym razem scenariusz się powtarzał, my staraliśmy się je traktować nadzwyczajnie, jak członków rodziny, a one po jakimś czasie przestawały rozumieć dlaczego ja to ja a one to one. Moim mężem nie chciały być, ja byłam ich marzeniem. Rozumiały jedno, że cała ta sytuacja jest niesprawiedliwa i nie z ich winy. A pomiędzy mną i nimi nie ma żadnej różnicy, co więcej, one wypadają jak się zastanowić korzystniej pod każdym względem