jego geniusz, objawiający się w przedstawianych charakterach i w mocy jego wyobraźni kreacyjnej. Tyle, że ograniczano to pojęcie do zdolności ukazywania obrazów lub rzeczy w porządku i sposobie przez nie narzucanym lub układania ich wedle porządku odmiennego niż powszechnie przyjęty. Nadnaturalność w jego dramatach traktowano jako przedstawienie namiętności umykających władzy rozumu (tak w Hamlecie) lub wiązano je ze sferą fantazji i snów. A ponieważ dramat był traktowany jako imitacja życia, zatem i charaktery analizowano wedle kryteriów, jakimi posługiwano się przy ocenie autentycznych ludzi. Odmienność Szekspira w tym względzie wyjaśniano wprowadzając pojęcie imitacji: inni pisarze opisywali charaktery i pasje, on je imitował