powleka wszystko miękką drapieżną pieszczotą. W pasmach dymu jak w pętlach kołyszą się białe, wykrzywione twarze ludzkie.<br>Czyjaż to obrzękła kobieca twarz, z oczami rozszerzonymi dziecięcym lękiem? Drogie, znajome rysy. Czen! Maleńka! Słów nie słychać, lecz w rysunku ust uchwytnie drży zasłyszane już gdzieś zdanie: "Tak się boję umierać!"<br>Dym rozwiera się powoli, odsłaniając czerwone szkielety budynków.<br>Nankin! Płomień pożera dzielnice chińskie i staje jak zaczarowany przed ażurową kratą koncesyj. Zza kraty biała, nalana twarz dziobatego majstra w obleśnym grymasie wywaliła język nad dymiącym ryjem karabinu maszynowego.<br>- Za mną! - krzyczy P'an Tsiang-kuei do prącego za nim tłumu przecinając gigantycznymi susami