poszukiwania nowych, radykalnych form walki o lepszy świat; dla pracowników fizycznych - najskuteczniejszą ze znanych im i dostępnych formą manifestacji własnej tożsamości i odrazy do całej ówczesnej rzeczywistości. <br>Prócz omówionych już wzorów interpretacyjnych w literaturze naukowej spotkać się można również z próbami wyjaśnienia odwołującymi się wyłącznie do czynników natury psychologicznej, traktującymi ruch anarchistycvzny, jako osobliwa postać zbiorowej dewiacji (C. Mills), wyalienowania z różnych klas społecznych (Wimmer), czy też - jak chce H. Read, wierny psychoanalizie - jako bunt antyreligijny, w którym walka z ojcem przybiera zakamuflowaną formę walki z wszelkimi przejawami hierarchii bądź przymusu. Koncepcje te nie znajdują wszakże potwierdzenia faktograficznego i nie wydają