przeżywałem młodość, była jednym węzłem niepokoju, niespełnienia i tęsknoty.<br>Jesienią Giżycko pustoszało. Jeszcze tylko studenckie imprezy żeglarskie we wrześniu - ostatnie podrygi lata, i już, już nadchodziło to, co nieuchronne. Wielkie kłódy obwieszały pomieszczenia przystani i portu, handlarze zwijali stragany, zabijano gwoździami budki. Wiatr od Niegocina spłukiwał z powietrza smród smażonych ryb, zastępował go błotną wilgocią i zgnilizną opadłych liści. W mieście spotykałem tylko same znajome twarze. Znowu pojawiali się, przebudzeni z letniego snu, zwyczajni ludzie; zakatarzeni, z teczkami i siatkami, biegający po pustych sklepach, aby zaspokoić przyziemne potrzeby.<br>Codziennie rano wlokłem się półprzytomny do czerwonego gmachu liceum przy alei 1. Maja