na lot LO-165, z adnotacją o jej odwołaniu. Objęła mnie mocno i pocałowała.<br>- Dziękuję - wykrztusiłem. Nie miałem nic więcej do powiedzenia. <br>Przypomniałem sobie tę scenę dokładnie w momencie, gdy przestaliśmy się kochać i oboje patrzyliśmy na siebie bez uśmiechu i bez radości, jak zmęczeni współpracownicy tej samej, trudnej i ryzykownej akcji.<br>Kilka miesięcy po tej nocy w prawie pustym mieszkaniu, bez światła, na skrzypiącym fotelu - amerykance, z którego z takim trudem udało się wytrzebić pluskwy, gdzieśmy się kochali tak beznadziejnie, pierwszy i ostatni raz - spotkałem Agnieszkę w warszawskim "Sezamie". Pracowałem już wtedy w "Prawie i Życiu" i robiłem reportaż o