oznajmił się przez służącego. Wyczekał dość długo w sieni, zanim wreszcie wezwano go do kancelarii.<br>Skłonił się przed pulchnym, o rumianej i zgoła dobrodusznej twarzy jegomościem, który drobnym kroczkiem przechadzał się po izbie z rękami w tył założonymi. Pan Czartkowski stał we wnęce okiennej i właśnie śmiał się z czegoś rżącym, rozgłośnym śmiechem. Na widok wchodzącego uciął, parsknął krótko i odwrócił się twarzą ku oknu.<br>- Uhm, to asan jesteś Deczyński, nauczyciel tutejszej szkółki elementarnej, hę? - spytał pulchny jegomość zatrzymując się na środku kancelarii. Przyglądał się Kazimierzowi małymi, niezmiernej ruchliwości oczkami, z wyrazem łagodnego politowania.<br>- Ja jestem, wielmożny panie...<br>- Uhm, to dobrze