odnosi się do każdego, kto próbuje opłynąć rafę tłumaczenia w sposób nie aż tak ambitny, na przykład - tak jak ja sam to od kilku lat czynię - ograniczając swoje próby pisania wprost w "przybranym" języku do mniej wymagających stylistycznie gatunków, tzn. do prozy eseistycznej czy krytycznoliterackiej. Pełna dwujęzyczność to przywilej niezmiernie rzadki, nawet gdy dostaje się komuś drogą naturalną (na przykład gdy jest się dzieckiem mieszanej etnicznie pary rodziców), a cóż dopiero gdy usiłuje się go zdobyć przez naukę i praktykę. Konkretną tego konsekwencją jest fakt, że autor piszący nawet stosunkowo niewyszukaną prozę w języku swego przybranego kraju może sobie dać doskonale