Nic.<br>Andrzej wzruszył ramionami:<br>- Mógłbyś przynajmniej jak człowiek odpowiadać.<br>&lt;page nr=258&gt; - Po co? Sam powiedziałeś, że to moja sprawa.<br>Przez chwilę milczeli. Andrzej znowu począł chodzić po pokoju. Wtem Chełmicki się podniósł:<br>- Więc dobrze!<br>Andrzej zatrzymał się przed nim. - Co dobrze?<br>- Załatwię to. - Jutro?<br>- Tak.<br>- Ale w jaki sposób?<br>- To już moja rzecz. Nikogo mi nie zostawiaj, sam to zrobię. - Na wariata?<br>- Nie bój się. Nie zrobię żadnego głupstwa. Zależy mi na życiu, więc od tej strony możesz być spokojny. Ale na tym koniec. Andrzej spojrzał na niego badawczo i nagle, bez słowa się<br>odwróciwszy, podszedł do okna. Stał tam dłuższą chwilę. Wreszcie