normalność. Wspomina to jako jedno z najsmutniejszych doświadczeń swego życia.<br>Fantazjowanie nie jest wyłączną domeną dzieci. Zdolność tę posiadamy wszyscy i możemy korzystać z niej do woli, pod warunkiem jednak, że fantazjując, nie tracimy kontaktu z rzeczywistością. U dzieci wygląda to czasem tak, jakby granica między światem na niby a rzeczywistym całkowicie się zacierała. W gruncie rzeczy jednak dziecko, fantazjując, równocześnie wierzy i nie wierzy w to, co mówi. Po prostu bardzo chce wierzyć w to, że wymyślony piesek istnieje naprawdę, że dziadek naprawdę poluje na słonie w Afryce, a dobra wróżka, która co wieczór siada na brzegu łóżka, zabierze je