Typ tekstu: Prasa
Tytuł: Postęp Fizyki
Nr: 21
Miejsce wydania: Warszawa
Rok: 1970
Tytuł: Postęp Fizyki
Nr: 21
Miejsce wydania: Warszawa
Rok: 1970
po magnetycznych liczbach kwantowych wytworzonego stanu c. Przyjmując energię stanu pośredniego w postaci zespolonej
uwzględniamy tu tłumienie przez sprzężenie z wszystkimi innymi kanałami rozpadu, przy czym
Uzyskane przez nas wyrażenie na amplitudę reakcji prowadzi do rezonansowego wzoru Breita-Wignera, gdyż
i w przypadku niespolaryzowanych tarczy i cząstki padającej otrzymujemy
Eksperymentalnie rzuca się w oczy występowanie dwu rodzajów rezonansów. Podczas gdy rezonanse jednego typu odznaczają się bardzo małą szerokością rzędu eV czy keV, to drugie posiadają tak dużą szerokość rzędu MeV, że nazwano je rezonansami gigantycznymi. Oczekujemy oczywiście, że takie różnice są odbiciem różnic w fizycznej naturze tych rezonansów. Wiemy przede wszystkim, że
uwzględniamy tu tłumienie przez sprzężenie z wszystkimi innymi kanałami rozpadu, przy czym
Uzyskane przez nas wyrażenie na amplitudę reakcji prowadzi do rezonansowego wzoru Breita-Wignera, gdyż
i w przypadku niespolaryzowanych tarczy i cząstki padającej otrzymujemy
Eksperymentalnie rzuca się w oczy występowanie dwu rodzajów rezonansów. Podczas gdy rezonanse jednego typu odznaczają się bardzo małą szerokością rzędu eV czy keV, to drugie posiadają tak dużą szerokość rzędu MeV, że nazwano je rezonansami gigantycznymi. Oczekujemy oczywiście, że takie różnice są odbiciem różnic w fizycznej naturze tych rezonansów. Wiemy przede wszystkim, że
po magnetycznych liczbach kwantowych wytworzonego stanu c. Przyjmując energię stanu pośredniego w postaci zespolonej <br><gap> <br>uwzględniamy tu tłumienie przez sprzężenie z wszystkimi innymi kanałami rozpadu, przy czym <br><gap><br>Uzyskane przez nas wyrażenie na amplitudę reakcji prowadzi do rezonansowego wzoru Breita-Wignera, gdyż <br><gap><br>i w przypadku niespolaryzowanych tarczy i cząstki padającej otrzymujemy <br><gap> <br>Eksperymentalnie rzuca się w oczy występowanie dwu rodzajów rezonansów. Podczas gdy rezonanse jednego typu odznaczają się bardzo małą szerokością rzędu eV czy keV, to drugie posiadają tak dużą szerokość rzędu MeV, że nazwano je rezonansami gigantycznymi. Oczekujemy oczywiście, że takie różnice są odbiciem różnic w fizycznej naturze tych rezonansów. Wiemy przede wszystkim, że
