równocześnie lub żeby specjalnie po jakąś drobnostkę zmuszony był iść do bufetu - rewir płaszczył się u jego stóp jak wierny pies, wszelkie zapory usuwały mu się sprzed nóg i rąk. Gdy się już dobrze roztańczył i brakło mu roboty na własnym rewirze (wskutek czego czuł się nadmiernie lekki, jak gdyby rzucał się w próżnię), wtedy biegł na jedynkę pomagać Kantarze. Kelner ten, mimo pięknej czarnej czupryny i kształtnego nosa, miał wyraz twarzy niezwykle tępy, nie objawiający żadnych afektów prócz durnego zdumienia w wyłupiastych oczach. Bywa tak, że w większych zbiorowiskach ludzi żyjących wspólnie przez dłuższy okres pewne jednostki skupiają w sobie dodatnie