et rex vel princeps civitatis) towarzyszą im obserwując ich rżenie i parskanie. Żadnej innej wróżbie nie daje się większej wiary nie tylko wśród ludu, lecz także wśród dostojników i kapłanów. Siebie bowiem uważają za sługi bogów, a konie za powierników (se enim ministros deorum, illos conscios putant)42.<br>Tacyt był rzymskim poganinem, spadkobiercą greckiej tradycji i, jeśli się tak wolno wyrazić, dobrym Indoeuropejczykiem. Wyrocznia nie była w jego oczach świecką zabawą, jak gra w kości, lecz sposobem komunikowania się z bogami. Rozumiał w lot, że koń był w germańskich wróżbach tylko "powiernikiem" tych, którzy naprawdę się wypowiadali, tylko pośrednikiem w komunikacji