rzymskiej spuścizny prawnej, Lex Romana Visigothorum nie ujdzie za płód prywatnej erudycji. Był to tekst urzędowy, który w myśl wstępnej deklaracji (commonitorium) zawierał jedyną obowiązującą wersję i wykładnię rzymskiego prawa, przeznaczoną - podobnie jak Lex Romana Burgundionum - na potrzeby sądownictwa. Tyle tylko, że król Wizygotów, podobnie jak król Burgundów, nie był rzymskim prawodawcą. Nie zastępował on kodeksów Teodozjusza lub innych cesarzy własnymi normami, lecz nakazywał sporządzić z nich odpowiednio uproszczony wyciąg, aby sędziowie znali i właściwie rozumieli rzymskie prawo, gdyż było ono nadal obowiązującym prawem Rzymian w jego królestwie. Równolegle obowiązywało tam odrębne prawo Wizygotów, początkowo oparte na tradycji ustnej, a od