czasu trwania zjawiska. Określili także empirycznie przepływ maksymalny (Qz) jako funkcję: Qz = 75(V/10)WZOR, gdzie: V &#150; początkowa objętość jeziora (w m). G.K.C. Clarke stwierdził, że ta prosta funkcja jest zaskakująco zgodna ze skomplikowanym modelem teoretycznym i znajduje potwierdzenie w analizowanych przykładach.<br> Na Spitsbergenie południowym znane są powodzie lodowcowe z Goesvatnet (jeziora zaporowego przy lodowcu Gas), opisane przez M. Grzesia i M. Banacha (1984).<br> Powodzie lodowcowe są odpowiedzialne za ekstremalne zjawiska geomorfologiczne. Można to odnieść także do zaniku lądolodów plejstoceńskich na nizinach europejskich. Jeżeli przyjmie się, że zanik ostatniego zlodowacenia był szybki, a wskazuje na to wiele przesłanek