funkcje z powodzeniem pełniła do czasów zaborów. Przez stulecia była największym w Rzeczypospolitej monumentem artystycznym oraz historycznym o niezwykłej sile emocjonalno-treściowej. Jan Duklan Ochocki, szambelan króla Stanisława Augusta, zwiedziwszy katedrę, pisał: <br>&lt;gap&gt;<br>Dziejową misję katedry krakowskiej pomnożyły lata narodowej niewoli, gdy ten katedralny kościół urastał do rangi symbolu; wręcz narodowego sacrum. Otóż w XIX stuleciu, gdy brakło koronowanych, składano w podziemiach katedry bohaterów narodowych i Królów Ducha. Treści patriotyczne katedry jako narodowego sanktuarium skrystalizowały się jeszcze z końcem XVIII wieku. Podczas pamiętnej wizyty w Krakowie (1787 r.) króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, biskup sufragan Józef Olechowski powitał w murach katedry ostatniego polskiego