ręki sięgnął dźwięku d na strunie g.<br>Nie mogę do dzisiaj zrozumieć, jak udało mi się znieść ten okrutny dysonans pomiędzy anielską łagodnością pana Rotha i sadystycznymi skłonnościami panny Wypych. <br>Musiało we mnie być coś takiego, co pana Rotha doprowadzało do stanu niewyobrażalnej czułości i delikatności, a pannę Wypych do sadyzmu. Kilka lat później dowiedziałem się od swojego przyjaciela, że panna Wypych w szkole muzycznej była wzorem łagodności, pana Rotha zaś uważano za człowieka raczej oschłego i nieprzystępnego. Pytałem z niedowierzaniem: jak to, nie biła, nie uderzała ręką o kant gitary (panna Wypych uczyła też gry na gitarze klasycznej), gryfu nie