górę nie bronioną, nie wolno ich alarmować. Palcami wyczuwa każdy garb, każde nacięcie metalu. Ściska obły kształt, jakby zaciskiem palców ratował cały świat od rozpadu. Skacze. Cisza.<br>- Za mną! - szeptem. - Już są wszyscy.<br>- Latarka!<br>Smużka wątłego światła odnajduje drzwi od strychu. Są we wnętrzu niemieckiej fortecy, która niemal chodzi od salw maszynowej broni.<br>- Nacierają od ulicy - podtrzymuje swoich i ostrożnie naciska drzwi: Uchylają się ze skrzypem, który w ich uszach przekrzykuje wszystko: łomot ciężkich dział - to chyba bije już wezwana na pomoc radziecka artyleria zza Wisły - serie cekaemów, nawał pojedynczych wystrzałów.<br>Są już na schodach. Jerzy kątem oka widzi, jak Jagiełło