ale odmówił stanowczo, nie chcąc opuścić Sieroży, wnuków, mnie i wszystkich domowników. Drogi takie niepewne - myślałam - a oddziały woskowe mogłyby go zatrzymać, aresztować, zastrzelić w razie sprzeciwu. Teraz już za późno, żeby się zdecydować. Męczyło mnie uczucie czegoś poniechanego, nie wypełnionego, jak należy. A jednocześnie czuję ulgę, że nie zostaję sama. <br> Pol miał już wtedy przeszło sześćdziesiąt lat, ja czterdzieści pięć, ale oboje czuliśmy się jeszcze w pełni sił, zdrowi, szczęśliwi. Pobraliśmy się dopiero przed sześciu laty, po śmierci jego pierwszej żony, którą znałam od dawna i bardzo kochałam, tak jak i całą jego liczną i piękną pod każdym względem rodzinę