typie włoskim. Jelec krzyżowy, z długimi wąsami, bez palucha, żelazny, pokryty blachą złotą z drobnym gęstym ornamentem niellowanym. Trzon rękojeści drewniany, owinięty drutem złotym. Głowica płaska, silnie podana do przodu, w kształcie bardzo wydłużonego migdała, złota, pokryta ornamentem jak jelec. Pochwa drewniana, pokryta czarną skórą, posiada tylko trzy okucia tej samej roboty co głowica. Dolne, bardzo długie z oknem. Kształt wycięcia okna w dolnej jego części wskazuje na koniec XVII w. Cała szabla nosi ślady długiego noszenia. Po zbadaniu dochodzimy do wniosku, że szabla pochodzi z drugiej połowy XVII w. Wskazuje na to przekrój głowni i kształt okna w dolnym okuciu