hebrajskim istnieje forma zwana superlativus absolutus, która jest konstrukcją rzeczownika liczby pojedynczej z tym samym rzeczownikiem liczby mnogiej (np. szir-ha-szirim), co na łacinę zwykło się tłumaczyć jako mian. l.poj. z dop. l.mn. (canticum canticorum), a na polski jako mian. l.poj. z przyimkiem "nad" i tym samym rzeczownikiem w narz. l.mn. (pieśń nad pieśniami). Kochanowski dzięki komentarzom zapewne doskonale rozumiał znaczenie tej formy jako swoistego stopnia najwyższego i dlatego chyba nie tłumaczył coeli coelorum jako "niebiosa niebios", co by brzmiało niezręcznie, lecz jako "niebo pięknie zasklepione" (Psalm 148).<br>Poezja hebrajska nie zna rymu ani rytmu (w