uniwersytetu w La Plata, A. Brunini, przedstawił na początku 1993 roku pracę, w której przekonywał, że niezgodności obserwowanych położeń Urana z teoretycznymi mogły zostać spowodowane zderzeniem się planety w roku 1896 z ciałem o średnicy około 1000 km, należącym do grupy hipotetycznych obiektów krążących na obrzeżach Układu Słonecznego. W tym samym czasie astronom francuski, C. Marchal, otoczył (na kartce papieru) system Pluton-Charon płaskim pierścieniem o promieniu 10 milionów km (Charon obiega Plutona w odległości niespełna 20 tysięcy km), składającym się z miliardów małych satelitów, których łączna masa wynosić miała około 10% masy Ziemi. Według Marchala masa takiego układu była już