bawić się w parku pod magnoliami. I Andrzejek nam tutaj nie wadzi, chociaż nosi na co dzień skórkowe rękawiczki i cedzi słówka przez nos; gotowa jestem na wszelkie niedogodności, byleby wyzwolić się z natrętnych stron łódzkich mieszkań. <br>Może i dlatego tak kocham Tomaszów: biały dom na planie kwadratu ze wspaniałymi schowkami i zakamarkami, otwarty na przestrzeń salonu z tarasem o białej balustradzie. Na słoneczne jedwabie i koronki babcinej sypialni. Na rozbiegane plamki świateł i cieni w dzikim winie werandy. Na kasztanowy szpaler podjazdu. Na wszystkie cztery strony świata, które pozwalają fruwać moim głupio rozhuśtanym myślom, wiecznie buntującym się przeciw uwięzieniu, jaskiniom