SCENA<br>Dzisiejsza, trzynasta premiera &lt;name type="org"&gt;Teatru Wierszalin&lt;/name&gt; może się okazać ostatnią<br>Czyste wariactwo<br>Samorząd bez kultury - komentarz<br>&lt;name type="person"&gt;Piotr Tomaszuk&lt;/name&gt;, dyrektor &lt;name type="org"&gt;Teatru Wierszalin&lt;/name&gt;&lt;/tit&gt;<br>&lt;au&gt;IWONA TRUSEWICZ&lt;/au&gt;<br><br>Dom jest może siedemdziesięcioletni, drewniany, z gankiem, werandą i parą bocianów w gnieździe na kominie. W słotne dni z dziurawego dachu woda ścieka wprost na scenę. Na furtce żaden napis nie informuje, co to za miejsce. Ale w &lt;name type="place"&gt;Supraślu&lt;/name&gt; nawet leciwa kobiecina z płóciennym tobołkiem potrafi wskazać obcemu drogę do &lt;name type="org"&gt;Teatru Wierszalin&lt;/name&gt;.<br><br>- W 1994 r. burmistrz użyczył nam nieodpłatnie na dziesięć lat budynek po zlikwidowanym domu kultury. To była ruina. Rury popękane, prąd