blaszanych megafonów zapowiadał nowe rzezie. Pędził na Pragę owładnięty uczuciem tęsknoty. Na schody wchodził już powoli i nie doszedł na trzecie piętro, do drzwi Anny Marii.<br>Wieczorem długo opierał czoło o chłodną szybę. Po drugiej stronie szkła zacinały powierzchnię ostre drobiny deszczu, później leniwie zbierały się w dużą kroplę i ściekały.<br>- W gruncie rzeczy dobrze - pocieszał się.<br>- Czemu się .martwisz? - spytała matka. - Czyżby znowu nieszczęście?<br>- Jakie nieszczęście? Z Anną Marią skończyłem... Okazało się, że to było sezonowe.<br>Mówił nieprawdę, :biorąc swoją chęć rychłego zapomnienia za rzecz łatwą do realizacji. Wspomnienie chłopca siedzącego na kanapie dręczyło go długo, później nie pojawiało się