na Pomorzu Zachodnim przytwierdzały się głównie do zakorzenionych w piasku zielenic Goniolina (z Dzik 1982) <br>&lt;page nr=30&gt; Głównym źródłem wiedzy o nektonie kopalnym są z tego powodu środowiska (osady) kopalne pozbawione bentosu; skrajnie ubogie (oligotroficzne) bądź zatrute przez produkty rozkładu bakteryjnego w warunkach redukcyjnych. Te pustynne środowiska morskie z rzadka zarzucane były ścierwami, które niemal równocześnie otulane były powłoką osadu zapewniającego fosylizację. Grzęzły przy tym w silnie uwodnionym ilastym błocie lub pokrywane były nową porcją osadu dostarczanego przez prądy zawiesinowe albo wlewy wód oceanicznych do lagun. Tak powstały najsławniejsze stanowiska kopalne: Ediacara, Holzmaden czy Solnhofen. By zachowały się w takich warunkach kości lub