rozgrywki z ludźmi i ze sobą samym, i Suzanne, i Mac, i Vilbert, i Roullot, i nawet Janka, wszystko zamarło, zamilkło jako sztuczny i nienaturalny wytwór życia wtłoczonego gwałtem w gmach szkolny zamieniony w obóz dla internowanych, gdzie zdarzenia, rozgrywki i ludzie znaleźli się poza wszelką ciągłością, a tylko tu, ścieśnieni i zminimalizowani, znajdują swój początek i koniec, blade i wątłe odbicia, dalekie i fałszowane reminiscencją ról odgrywanych na wielkiej scenie życia prawdziwego. I cóż z tego sztucznie wypełnionego marginesu, wypełnionego tylko z rozpędu życiowego i aby nie wyjść z wprawy, może pozostać, jak tylko to, co tyczy słuchu, wzroku i