obaj z bratem ruszyli w dół ku dolinie, gdzie w tym momencie pojawił się na drodze Lońka. Szedł za ojcem, który kroczył pierwszy ze zwieszoną głową. Obaj mieli zatknięte za pasem ciesielskie topory, a Lońka niósł na plecach piłę jak srebrną kuszę. Krok ich był chwiejny, co chwila zbaczali ze ścieżki obok drogi, wpadając w kopkie i głębokie koleiny. Wracali do domu z roboty. Lońka, spostrzegłszy kolegów na szczycie wzgórza zwanego "Koliserce", wzniósł dłoń do góry i pozdrowił ich przeciągłym okrzykiem:<br>- Ech, wy pany, jebi waszu mać! Potem zatoczył się, siadł na moment niezdarnie pośrodku drogi. Później ruszył śladem ojca. Nie