własna twarz wydawała się Joannie pusta i bez wyrazu. Zawstydzona, że jest tym, kim jest, chciała schować się w którymś z korytarzy, może w tym z liszkami albo w tym z marzeniami o ponownym spotkaniu w barze, ale nigdzie nie mogła trafić, wszystko się zmieniło, tam, gdzie powinny być znajome ścieżki, pojawiła się błotnista góra, Joanna próbowała się wspinać, ale chwytane kępy traw wraz z ziemią zostawały jej w rękach, a ona osuwała się coraz niżej, zbliżając niebezpiecznie do miejsca, w którym zbiegały się wszystkie korytarze, znów rozpaczliwie chwytała kępy traw i znów osuwała się, czując coraz większy chłód, spojrzała w