ciemnoniebieskim tle rozgwieżdżonego nieba przyciągał ku sobie oczy garstki straceńców. Obiecywał złudne bezpieczeństwo i opiekę, wabił ku sobie niedostępnością i dzikością niby gromadę orłów chcących założyć niedosiężne gniazda.<br>Wytrwale dążyli ku niemu w jasną, pachnącą noc kampańską.<br>Tak się rozpoczęła ciernista droga ku wolności i sławie.<br><br>&lt;tit&gt;NA WEZUWIUSZU&lt;/&gt;<br>Jedna wąska ścieżyna wiodła na wierzchołek Wezuwiusza. Pozostałe zbocza, urwiste i śliskie, zarastały skłębione jak wodorosty morskie dzikie winorośle, odwieczne kryjówki wszelakiego ptactwa, ślimaków i owadów. Cichy, nieczynny krater wulkaniczny posłużył za twierdzę zbuntowanym. Prowizoryczne szałasy i kuchnie polowe, legowiska uplecione z gałęzi i siana dawały pozór jakich takich wygód. Ludziom tu zebranym