stuka tępym młotkiem w skroni. Już. Za chwilę już się stanie. To jest gorsze, niż mogłam sobie wyobrazić. Trudniejsze. <br>Na początku jakoś idzie. Brnę ciężko, ale udaje mi się powiedzieć, że go nie rozumiem, że nie kocham, że wszystko się kończy. <br>Ale on krzyczy "nie wierzę!", "nieprawda!", chwyta w ramiona, ściska do bólu, całuje. - Kamień przemienia się w wosk. Jeszcze chwila... Więc muszę znaleźć siłę i wyrwać się. <br>Oddycham ciężko, jak po walce. I wtedy łzy się skończyły. Sucho, chrapliwie, powiedziałam to okropne zdanie. Poszedł. <br><br>Podbiegam do drzwi - wróci?!... Chcę krzyczeć, wołać - otwieram usta - <br>Słyszę - wraca! Rzucam się w kąt tapczanu