stanie odizolować się; nie pozostawiało ono miejsca na aktywną politykę socjaldemokracji, zmierzającą do poparcia odbudowy państwa polskiego" &lt;page nr=164&gt;. Na zakończenie Wehler dodaje, że niezależnie od wszystkich czynników natury subiektywnej, pogłębiająca się wrogość między obu partiami była zjawiskiem nieuniknionym. W warunkach bowiem ostrych sprzeczności danej epoki zarówno SPD jak i PPS zp, ściśle związane z rozwojem narodowym własnych społeczeństw, nie mogły dłużej utrzymać się na wspólnej pozycji socjalizmu internacjonalistycznego.<br>Przytoczone wyżej tezy i wnioski uogólniające, poparte masą przypisów, są wyjątkowo sugestywne. Ich przekonywujący ton tkwi w zawartej w nich prawdzie cząstkowej. Większość tez autora budzi jednak poważne zastrzeżenia nie tylko ze względów metodologicznych