polskiego, bądź co bądź, lekarza, nawet tak mało zasługującego na szacunek, jak ten niedoważony pseudonaukowiec Ligenhorn. Przez chwilę żałowałem nawet, że Ligenhorn nie przyjechał tu ze mną, gdyż jego starcze psychozy mogłyby być skutecznie leczone w Instytucie profesora Garraud. Ale myśl tę uznałem natychmiast za niedorzeczną. Wyobrażam sobie, do jakich scysji mogłoby dojść między nami, gdybym musiał być świadkiem jego niepoczytalnych popisów.<br>Oddany do mojej dyspozycji apartament na pierwszym piętrze składał się z dużej sypialni, urządzonej ze smakiem, ale utrzymanej w stylu nowoczesnego szpitalnictwa. Do sypialni przylegał salonik i wygodna łazienka. Spośród zapowiedzianych przez doktora Adlera leków zauważyłem w szafie komplet