społeczeństwa, nabrał zdaje się ochoty do "zastępowania" go we wszystkim, w myśl zasady że najlepiej wie jak "postępować z rządem". I to w chwili, gdy samo społeczeństwo obudziło się najgwałtowniej i najpowszechniej od końca wojny do własnego życia społecznego. Kościół usiłuje to robić w sposób paternalistyczny, trochę w duchu Petaina, sędziwego bohatera narodowego, pewnego że jedyny posiadł sekret "załatwiania spraw" z wrogiem &lt;page nr=5&gt; w dobrze (przez siebie wyłącznie) rozumianym interesie narodu francuskiego. Tendencja do "zastąpienia społeczeństwa" dochodzi do głosu w chwili, gdy w Polsce realizmowi politycznemu musi towarzyszyć uparta wola walki, a krok w krok z trzeźwością musi iść odwaga.<br>Jedno jeszcze