Mówisz tak jasno i prosto... Tak pewnie...<br>Mock milczał. Obrazy porannych uniesień stanęły mu przed oczami. Poczuł wzruszenie i wypełniła go nagła fala szczęścia.<br>- Wiem, wiem, kochanie, powinnam już kończyć.<br>- Tak, Sophie. Tak, kochanie - powiedział miękko. - Mam coś pilnego do zrobienia. Spotkamy się na koncercie.<br>Mock odłożył słuchawkę. Po upływie sekundy znów ją podniósł. Zdawało mu się, że przez jednostajny sygnał słyszy poranne westchnienia Sophie.<br>Otrząsnął się ze wspomnień, zapiął kołnierzyk i zaciągnął krawat.<br>- Von Stetten! - krzyknął. - Proszę do mnie!<br>Bladolicy sekretarz wszedł bezgłośnie. W dłoni trzymał notatnik i czekał na polecenia.<br>- Notujcie - Mock założył ręce na kark. - Punkt pierwszy. Od