bezkontrastowej, urozmaicanej korespondencją motywiczną <br>(Maklakiewicz) bądź krótkimi odcinkami imitacyjnymi (Karczyński). Tylko Karczyński <br>wykorzystuje praktykę alternatim (w całej mszy), najbardziej konsekwentnie w <br>Sekwencji, opracowując wielogłosowo na ogół wersy parzyste. W cyklu Rzepki, <br>zgodnie z koncepcją obsady, narrację ciągłą, jednogłosową prowadzi Bas, natomiast <br>"trzygłos Tenorów" włącza się przeważnie homorytmicznie przy określonych strukturach <br>semantycznych. Wymienieni kompozytorzy poza Wallek-Walewskim operują zmiennym <br>materiałem motywicznym, nie integrując części. Requiem Wallek-Walewskiego ­ <br>niewątpliwie najciekawsze w tej grupie mszy ­ charakteryzuje najbardziej zróżnicowany <br>typ narracji i ekspresji. Centralną część cyklu tworzy Dies Irae z wprowadzeniem <br>ekspresji dramatycznej, którą buduje cytowana już 8-taktowa struktura o charakterze <br>pieśniowym (Allegro agitato