tradycji i poetyki sentymentalizmu, <br>wszechobecnego nie tylko w tekstach mszy, lecz także warstwie muzycznej. Wzorce <br>stanowiły popularne świeckie gatunki pieśniowe, z których przejmowano typ motywiki, <br>akompaniamentu, np. Wallek-Walewski Msza polska (Agnus Dei, s. 14, prz. 150), <br><br>kontekst połączeń harmonicznych, np. Czyżewski Msza polska "Boże Stwórco" (prz. <br>151), wprowadzając nastrój sentymentalnej pieśni miłosnej, dumki czy romansu. <br>Świadczy to o kontynuowaniu tradycji przejmowania przez gatunek mszy elementów <br>trywialnych lub, czy patrząc szerzej ­ o przenikaniu elementów kultury niskiej <br>do kultury wysokiej. Równocześnie msze te często reprezentowały profesjonalny <br>poziom warsztatowy, czego dowodzi m.in. msza Wallek-Walewskiego.<br> Inspirację stylistyczną, zapewne rzadszą, czerpano także z