rękę na pożegnanie.<br>W jego oczach widzę drobne odbicie swej otępiałej twarzy.<br>- Czuję się w obowiązku wyjaśnić - mówi - że postąpiłe m wbrew zasadom i przyjętym zwyczajom.<br>Ale wyraziłem zgodę na pańskie odwiedziny wyłącznie na wyraźną prośbę naszego wspólnego przyjaciela profesora Materny. Rozumie pan? - Tak przypuszczałem - odpowiadam szeptem.<br>- Dziękuję, z całego serca dziękuję, profesorze. Zrobił mi pan szczerą przyjemność.<br>- Do widzenia - Mrawiński odwraca się plecami, odchodzi błyszcząc gładką, gołą czas zką.<br>Skłaniam głowę, ale ów głęboki ukłon adresuję do Franka.<br>Znów wykazał godną siebie zdolność przewidywania.<br>Mówiąc: "tak przypuszczałem" byłem bliski prawdy.<br>Mrawiński zaskoczył mnie jedynie swą milczącą wrogością.<br>A Franek? Raz