Tym bardziej że już z daleka kino, opasane żółtą taśmą, przedstawiało widok tyleż dziwaczny, co smutny. Rozebrany z dachówek szkielet dachu ze spróchniałymi krokwiami, ściany odarte z tynku, okna wydrążone z framug, wymontowane litery nazwy, po której zostało jeszcze tylko ALD, i mnóstwo, mnóstwo robotników w żółtych kombinezonach. Piasek w sicie, zaprawa murarska na kielniach, bulgocząca betoniarka niczym przechylony garnek z szarą kaszą i surrealistyczny obelisk z gruzu - robotnicy uwijali się jak w ukropie, a kino umierało na oczach miasta. Ginęło z rąk budowlańców, jego jedyną wątpliwą formą istnienia stało się wspomnienie ludzi takich jak Zygmunt. Przypominało wielki owoc, który spadł