jak listopadowy deszcz w zardzewiałej rynnie. Gdy wycierał nos, to<br>chustka omal nie pękała na pół. Weterynarz Jaskóła nie mógł się<br>nadziwić, jak taki niespotykanie spokojny w ruchach człowiek jednym<br>uderzeniem pięści powala na ziemię bukata. Gdy Kargul nie miał pod ręką<br>klucza ani obcęgów, potrafił zębami odkręcić mutrę przy sieczkarni, a<br>jak go nawet po tym wyczynie szczęki trochę bolały, wystarczyło mu<br>wypić do snu pół litra &lt;orig&gt;brymuchy&lt;/&gt; i budził się zdrowy jak własny trzonowy<br>ząb. Póki elektryki po wojnie w Rudnikach nie było, jednym dmuchnięciem<br>gasił stojącą na stole naftową lampę, nie ruszając się spod pieca.<br> Jeden był szybki